شب دوشین بت نوشین لب من

چو می کرد از برم عزم جدایی

بدان تاریکی اش در برگرفتم

چه گفتم؟ گفتمش کای روشنایی،

چو آخر داشتی با آشنایان

سر بیگانگی و بیوفایی ،

میان آشنایان روز اول

چه بودی گر نبودی آشنایی

ملک بوسید پای یار مهوش

سبک از آب زد نقشی بر اتش

برفت آن عمر تیز آهنگ از پیش

به صوت نرم خواند این قطعه با خویش:

به وقت صبح کآن خورشید بد مهر

روانه گشت و می شد در عماری

نقاب عنبرین از لاله برداشت

ز سنبل برگ سوسن کرد عاری

به نرگس کرد سوی من اشارت

که چون تو بیش از این فرصت نداری

تمتع من شمیم عرار نجد

فما بعد العشیه من عراری

چمان شد بر لب آب آن سهی سرو

به جای آب ، یوسف رفت در دلو

دگر بار آن مقنع ماه دلکش

فتاد از چرخ گردان در کشاکش

ز چاه مصر شد تا چاه کنعان

چنین باشد مدار چرخ گردان

چو خورشید بلند عالم آرا

توجه کرد از آن پستس به بالا

صباحی گشت تاری روز جمشید

که رفتش بر سر دیوار خورشید

پریشان از جفای گردش دهر

ز پای قلعه سر بنهاد در شهر

ز هر جنسی متاعی کرد پیدا

ز لعل و گوهر و دیبای زیبا

به مهراب جهان گردیده بسپرد

که: «پیش افسر این می بایدت برد

به افسر گو که این دیبا و گوهر

ز چین بهرم فرستادست مادر

اگر چه نیست حضرت را سزاوار

در آن درگه به شوخی کردم این کار»

بر افسر شد آن صورتگر چین

ز هر جنسی حدیثی داشت رنگین

سخن در درج گوهر درج می کرد

حکایت را به گوهر خرج می کرد

به هر دیبا حدیثی نغز می گفت

به تحسین در زه در گوش می سفت

هزارش قطعه بود از لعل و گوهر

نهاد آن یک به یک در پیش افسر

ز هر جنسی برای افسر آورد

برش هر روز نقدی دیگر آورد

کنیزان را زر و پیرایه بخشید

به لالایان لولو مایه بخشید

شدی مهراب گه گه نزد بانو

سخنها راندی از هر نوع با او

دمی گفتی صفات حسن جمشید

رسانیدی سخن را تا به خورشید

گه از قیصر گه از فغفور گفتی

گه از نزدیک و گه از دور گفتی

چنان با مهر مهراب اندر آمیخت

که طوق شوق او در گردن آویخت

شبی در خوشی ترین وقتی و حالی

به افسر گفت: «من دارم سوالی

ز خورشی آن مه تابان چه دیدی

کزو یکبارگی دوری گزیدی؟

بود فرزند مقبل دیده را نور

نشاید کرد نور از چشم خود دور

چنان شمعی تو در کنجی نشانی

کجا یابی فروغ شادمانی ؟

چنان شمعی کسی بی نور دارد؟

چنان روحی کس از خود دور دارد؟

چو خورشید تو باشد در چه غم

به دیدار که خواهی دید عالم؟

پاسخ افسر ، به مهراب بازرگان

چو بشنید آن فسون افسر ز مهراب

ز شبنم داد برگ لاله را آب

به پاسخ گفت: «ای جان برادر

مرا هست از فراقش جان پر آذر

ولیکن چون کنم کان سرو مهوش

چو دوران است ناهموار و سرکش

چو ابر اندر دلش غیر از هوا نیست

ولی یک ذره در رویش حیا نیست

به می پیوسته آب روی ریزد

چو نرگس مست خفته، مست خیزد

بنامیزد سهی سرویست آزاد

هوای دل سرش را داده بر باد

نگاری دلکش است از دست رفته

شکاری سرکش است از شست رفته

چو گل در غنچه باید دختر بکر

در دل بسته بر اندیشه و فکر

کند پنهان رخ از خورشید و از ماه

نباشد باد را در پرده اش راه

اگر در گوشش آید بانگ بلبل

برآشوبد دلش از پرده چون گل

اگر با بکر گردد باد دمساز

برو چون گل بدرد پرده راز

از آن پس سر به رسوائی کشد کار

نهد راز دلش بر روی بازار

نماند در جوانی رنگ و بویش